Do końca marca rabaty DO 30% na wszystkie zestawy. SPRAWDŹ ZESTAWY!

NL-Epithalon jako peptyd poprawiający i utrzymujący pracę układu krążenia

NL-Epithalon jako peptyd poprawiający i utrzymujący pracę układu krążenia

Terapia peptydem NL-Epithalon pozwala, na zachowanie prawidłowego przepływu krwi w naszym organizmie, a co za tym idzie, peptyd jest pomocny przede wszystkim z zachowaniu prawidłowego ciśnienia krwi. 

Streszczenie: Choroby układu krwionośnego stanowią obecnie najczęstszą przyczynę zgonów w Polsce. Wiele z nich rozwija się przez długi czas w sposób bezobjawowy, a w momencie uwidocznienia się pierwszych dolegliwości często jest już za późno na wdrożenie skutecznego leczenia. Nowoczesna terapia peptydem NL-Epithalon pozwala na przywrócenie prawidłowego ciśnienia krwi oraz zachowanie przez to prawidłowo funkcjonującego układu krążenia. 

Słowa kluczowe: •NL-Epithalon •układ sercowo naczyniowy •budowa serca •praca serca •budowa naczyń krwionośnych •krążenie krwi w krwioobiegu •choroby układu sercowo-naczyniowego •kardiotoksyczność •tłumienie fibrynogenu •żyła •tętnica •krwioobieg

Wprowadzenie

Choroby sercowo-naczyniowe to grupa zaburzeń serca i naczyń krwionośnych. Do najistotniejszych czynników ryzyka w przypadku chorób serca należy m.in. nadciśnienie tętnicze krwi. Działanie peptydu NL-Epithalon pozwala na przywrócenie oraz wyregulowanie prawidłowego ciśnienia krwi w naszym organizmie a co za tym idzie lepszej kondycji fizycznej i zatrzymania rozwoju wielu chorób i dolegliwości będących konsekwencją zaburzeń ze strony układu sercowo-naczyniowego. 

 

UKŁAD KRĄŻENIA 

Układ krążenia jako zamknięty system transportujący krew składa się z serca oraz naczyń krwionośnych. Głównym elementem układu krążenia jest wspomniane serce, mieszczące się w śródpiersiu, za mostkiem, które zbudowane jest z tkanki mięśniowej poprzecznie prążkowanej, dzięki której dochodzi do skurczów powodujących krążenie krwi w naczyniach krwionośnych. W budowie serca wyróżnia się dwa przedsionki oraz dwie komory, komorę prawą i lewą. Ze względu na to, iż przedsionki toczą krew tylko do komór, ich ściany są cieńsze od ścian komór, które toczą krew do wszystkich tętnic. Aby krew docierała nawet do najdalszych komórek organizmu jej ciśnienie musi być na tyle wysokie aby wykazywała taką zdolność. Do przedsionków otwierają się żyły doprowadzające krew do serca a z komór wychodzą tętnice wyprowadzające krew z serca. Między przedsionkami a komorami oraz przy wyjściu naczyń z komór znajdują się zastawki, które otwierają się tylko w jedną stronę wymuszając jednokierunkowy przepływ krwi, zapobiegając jej cofaniu.

PRACA SERCA 

Bicie serca jest procesem nieprzerwalnym, poniewaz brak dostarczania krwi do jakiegokolwiek narządu, poprzez jego bicie, doprowadza do nieodwracalnych, niebezpiecznych zmian oraz obumierania tkanek. Krew doprowadzana przez żyły dostarczana jest w pierwszym etapie do obu przedsionków, a gdy te się kurczą dochodzi do wypchnięcia dostarczonej krwi do komór serca. W momencie skurczu komór dochodzi do wypchnięcia krwi z serca do tętnic. Serce po tym etapie pozostaje w krótkim okresie spoczynku a w momencie jego rozluźnienia jego przedsionki na nowo wypełniają się krwią. 

 

BUDOWA NACZYŃ KRWIONOŚNYCH 

Krew rozprowadzana jest po organizmie za pomocą naczyń krwionośnych a konkretnie tętnicami, żyłami oraz naczyniami włosowatymi. Zewnętrzna część naczyń krwionośnych stanowi ich warstwę ochronną, środkowa zbudowana jest z tkanki mięśniowej gładkiej, która pozwala na ich zwężenie lub rozszerzenie regulując w ten sposób przepływ krwi, natomiast wewnętrzna warstwa jest cienka i gładka tak aby gwarantować swobodny przepływ krwi. Krew w tętnicach płynie pod bardzo wysokim ciśnieniem dlatego warstwa mięśni i błona wewnętrzna są grube. Przeciwnie, mięśniówka żył, która jest cienka ze względu na niskie ciśnienie przepływu krwi. Błona wewnętrzna tworzy zastawki, które zapobiegają cofaniu się krwi i pomagają tłoczyć krew wbrew sile grawitacji. Pomiędzy tętnicami i żyłami istnieją połączenia w postaci bardzo cienkich naczyń włosowatych tworzących gęste sieci. Ściany naczyń włosowatych zbudowane są tylko z jednej warstwy komórek tj. nabłonka jednowarstwowego płaskiego, dzięki któremu możliwa jest wymiana gazowa oraz przenikanie do wnętrza i na zewnątrz naczynek różnych substancji.

 

KRĄŻENIE KRWI W KRWIOOBIEGU 

Przepływ krwi możliwy jest dzięki zamkniętemu systemowi, na który składają się krwiobiegi, mały i duży. W krwioobiegu małym, nazywanym także płucnym, przepływająca krew zawiera dużą ilość dwutlenku węgla a znikoma ilość tlenu tłoczona jest z prawej komory do tętnic płucnych. Z kolei te rozgałęziają się na drobniejsze tętniczki, końcowo stając się cienkimi naczyniami włosowatymi oplatającymi pęcherzyki płucne. Między krwią naczyń włosowatych a pęcherzykami płucnymi zachodzi wymiana gazowa, gdzie, krew na zasadzie dyfuzji oddaje dwutlenek węgla i pobiera tlen. Natleniona krew wraca żylnymi naczyniami włosowatymi, które zbierają się w większe naczynia żylne. Żyłami płucnymi krew niosąca dużo tlenu wpada do lewego przedsionka.

W momencie skurczu zachodzącego w lewym przedsionku, krew wpływa do lewej komory, gdzie zaczyna się praca drugiego z obiegów, obiegu dużego. Następnie krew z lewej komory trafia do największej tętnicy organizmu jaką jest aorta, która rozgałęzia się na mniejsze tętnice, które zbliżając się do komórek ciała, tworzą system naczyń włosowatych. Za ich pośrednictwem w sąsiedztwo komórek dostarczany jest tlen i substancje odżywcze, a odbierane zostają produkty przemiany materii. W komórkach zachodzi dyfuzja gazów oddechowych, czyli wymiana gazowa wewnętrzna. Do tkanek wędruje tlen, a z tkanek do naczyń włosowatych przenika dwutlenek węgla. Odtlenowana krew zbierana jest do żylnych naczyń włosowatych, które łączą się w większe naczynia żylne. Żyły główne z górnej i dolnej części ciała odprowadzają krew z dwutlenkiem węgla do prawego przedsionka.

REGULACJA CIŚNIENIA KRWI W AORCIE, POMIAR CIŚNIENIA TĘTNICZEGO

W tętnicach systemowych ciśnienie jest wysokie, gdyż mają one grube, napięte ściany, a krew tłoczona jest do nich przez lewą komorę w czasie skurczu. Podczas rozkurczu komór, po zamknięciu zastawki aorty, ciśnienie powinno spaść do zera. Tymczasem w spoczynku u zdrowej osoby ciśnienie tętnicze wynosi 120/80 mm Hg, czyli podczas cyklu pracy serca nie przekracza 120 mm Hg i nie spada poniżej 80 mm Hg, a więc nie spada do zera. Dzieje się tak dlatego, że ściany aorty są sprężyste, zbudowane zarówno z mięśni gładkich, jak i z włókien sprężystych. Rozciągają się więc jak sprężyna, przyjmując krew z lewej komory, ale podczas rozkurczu powracają do pozycji wyjściowej, wywierając ciśnienie na zawartą w jej świetle objętość krwi i przepychając ją dalej na obwód. Dzięki temu przepływ krwi przez obwód ma charakter ciągły, a nie przerywany.

ZNACZENIE TĘTNICZEK OPOROWYCH W REGULACJI PRZEPŁYWU KRWI

Podczas procesu rozgałęzienia się tętnic spada ich sprężystość, a ich ściany są głównie zbudowane z mięśni gładkich. Przepływ krwi jest coraz szybszy. Ciśnienie tętnicze stopniowo spada. System naczyń tętniczych zakończony jest tętniczkami czyli arteriolami i to właśnie spadek ciśnienia w tym miejscu jest szczególnie duży, gdy część tych tętniczek całkowicie obkurcza się co powoduje, że krew nie jest przepuszczona dalej, do kapilarów, dlatego też często są nazywane zamiennie naczyniami oporowymi. Naczynia oporowe kurczą się i rozkurczają na przemian, ponieważ w momencie jednoczesnego skurczu wszystkich z nich ciśnienie spadłoby do bardzo niskich wartości. Zjawisko takie można obserwować na przykładzie wstrząsu anafilaktycznego, gdzie objętość krwi krążącej jest prawidłowa, ale ciśnienie tętnicze może spaść do wartości nieoznaczonych wskutek całkowitego porażenia naczyń oporowych.

 

PRAWIDŁOWE CIŚNIENIE TĘTNICZE

Na podstawie przeprowadzonych badań epidemiologicznych granica pomiędzy prawidłowym a wysokim ciśnieniem ma określone wartości wynoszące 140/90 mmHg. Od tego poziomu znacząco wzrasta ryzyko powikłań narządowych, których przyczyną jest nadciśnienie tętnicze m.in. choroba wieńcowa czy udar mózgu. Dokładna analiza zależności pomiędzy ciśnieniem a powikłaniami wskazuje, że ryzyko to maleje u chorych z jeszcze niższymi wartościami ciśnienia. Pojęcie ciśnienia optymalnego dotyczy wartości nie przekraczających 120/80 mmHg. 

 

NADCIŚNIENIE TĘTNICZE

 

Nadciśnienie tętnicze to dolegliwość chorobowa, która charakteryzuje się podwyższonym ciśnieniem krwi, czyli ciśnieniem tętniczym o wartości 140/90 mm Hg lub więcej. Chorobę tę rozpoznaje się na podstawie kilkukrotnych pomiarów ciśnienia krwi, wykonywanych zazwyczaj w kilkudniowych lub kilkutygodniowych odstępach. Nadciśnienia tętniczego nie można i nie należy diagnozować, opierając się na pojedynczym pomiarze ciśnienia krwi.

U większości chorych nie stwierdza się konkretnej przyczyny rozwoju nadciśnienia tętniczego. Na jego podwyższone wartości może wpływać wiele czynników takich jak m.in. przyczyny genetyczne, otyłość, duże spożycie soli, starzenie organizmu, preferencje psychiczne w tym przewlekły stres czy nieprawidlowy tryb życia charakteryzujacy sie niska aktywnoscia fizyczna i siedzacym trybem zycia. 

 

NIEDOCIŚNIENIE 

Niedociśnienie tętnicze to dolegliwość określana hipotensją lub hipotonią. Jest ono postacią zaburzeń w układzie krążenia, których konsekwencją jest występowanie dolegliwości ze strony różnych narządów. Niedociśnienie tętnicze występuje, gdy u osoby dorosłej ciśnienie skurczowe spada poniżej 100-105 mmHg co jest to wartością umowną, ponieważ nie uwzględnia ona takich czynników jak: płeć, wiek czy skłonności genetyczne. Dolegliwość w postaci niedociśnienia nie zawsze wskazuje na poważniejsze schorzenie. Najczęściej występuje u osób regularnie i intensywnie uprawiających sport oraz kobiet o szczupłej budowie ciała. Dotyka każdej grupy wiekowej, chociaż zazwyczaj pojawia się u dzieci w okresie dojrzewania, które mają niską masę ciała.

Ogólnie rzecz biorąc człowiek rodzi się z niskim ciśnieniem, które wraz z wiekiem wzrasta, jednak czasem niewystarczająco. Mimo, iż niedociśnienie tętnicze nie jest tak groźne jak nadciśnienie, to nie powinno się go ignorować, ponieważ gwałtowny spadek ciśnienia może prowadzić do utraty przytomności, np. podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych.

 

WPŁYW NL-EPITHALON NA NADCIŚNIENIE TĘTNICZE 

Najczęściej występującym w nadciśnieniu tętniczym zaburzeniem lipidowym jest hipercholesterolemia, co wynika głównie z jej rozpowszechnienia w populacji generalnej, ale bardziej charakterystyczna jest aterogenna dyslipidemia. Dotyczy to nadciśnienia tętniczego, skojarzonego z hiperinsulinemią. Jednakże najbardziej charakterystyczna jest aterogenna dyslipidemia, która występuje głównie u pacjentów z hiperinsulinemią. Oznacza ona zwiększone stężenie trójglicerydów i zmniejszenie cholesterolu HDL. To współistnienie nadciśnienia i zaburzeń lipidowych silnie uzasadnia potrzebę pomiaru stężenia lipidów we krwi w każdym przypadku nadciśnienia i zastosowania odpowiedniego postępowania. Przeprowadzone badania wykazują, że u osób które stosują nowoczesą terapię NL-Epithalonem zauważyć można lepszy, a przede wszystkim prawidłowy metabolizm lipidów, a co za tym idzie prowadzi to do obniżenia nadciśnienia tętniczego co zmniejsza ogólne ryzyko wystąpienia chorób i dolegliwości ze strony sercowo-naczyniowego.

BIBLIOGRAFIA 
1.Apostolopoulos V, Bojarska J, Chai TT, et al. A Global Review on Short Peptides: 2.Frontiers and Perspectives. Molecules. 2021;26(2):430. Published 2021 Jan 15. doi:10.3390/molecules26020430
2.Adult Treatment Panel III.: Executive summary of the third report of the National Cholesterol Education Program (NCEP) expert panel of detection, evaluation and treatment of high blood cholesterol in adults. JAMA 2001, 285: 2486-97

 

Wybierz swoją walutę
0
    0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu
      Calculate Shipping
      Zastosuj kupon